Dzisiaj
naszły mnie wspomnienia o moich warsztatach szkolnych. Byłem w szkole
mechanicznej i z tego tytułu uczono nas obsługi tokarek, frezarek, strugarek,
szlifierek itd. W sumie to nie chce wspominać tych maszyn i prac na nich bo nic
ciekawego ale przypomniałem sobie, że na hali poprzyczepiano różnego rodzaju
plakaty ze sloganami propagandowymi. Jako że lata nauki przypadały na schyłek
socjalizmu czy też komunizmu bo sam już nie wiem jak się to nazywało, slogany
były dość zabawne. O zostawianiu kluczy i uruchamianiu maszyn a co za tym idzie
utraty reki nie chce mi sie pisać - nawet nie zapamiętałem tych rymowanek.
Zapamiętałem za to jeden slogan który rozbija mnie totalnie ilekroć go wspomnę.
Brzmiał on tak "PRZEŻUWAJ DOKŁADNIE, CHOROBY ŻOŁĄDKA POWODUJĄ ABSENCJĘ W PRACY".
Nawet teraz śmiech mnie bierze. Prócz tych sloganików wypisywanych na małych
tabliczkach były też formy plakatowe. Mniej lub bardziej śmieszne w swej treści
teraz wywołują uśmiech zadumy nad czymś co dawno przeminęło i juz nigdy nie
wróci. Czemu? Propaganda jako tak istniała wtedy i istnieje teraz. Jednak teraz
nie jest podawana w tak bezpośredni i chamski sposób jak tuz po wojnie. Dalej
próbują nam narzucić określone poglądy i zachowania, dalej ludzie dają się
omamić i wychodzą na manifestacje ale propaganda jest bardzo delikatna i
subtelna. W moich dziecięcych latach nikt sie o to nie martwił, że może kogoś
coś zaboleć. Jawnie trzaskano slogany na wielkich plakatach bo władze publiczne
tak chciały, bo cenzura cięła w zarodku wszelaki sprzeciw. Bo w końcu nikt na
to nie zwracał uwagi.
A skąd ten pomysł skoro szczawik byłem? Moja mama
wracając z pracy zawsze przynosiła gazety do domu. Zawsze był to "sztandar
młodych" i "Życie Warszawy". Ojciec siadał sobie i czytał je od deski
do deski. Codziennie. Od poniedziałku do piątku przez całe lata. No może i
przesadzam z tymi latami ale ojciec był zawsze z gazetą. Codziennie też oglądał
dziennik telewizyjny i po mimo tego wszystkiego potrafił na zebraniu ZBOWiD -u
powiedzieć co myśli na temat pomocy Kraju Rad dla powstania warszawskiego. Co
prawda kosztowało go to drogo bo swe wystąpienie przypieczętował w szpitalu .
Serce nie wytrzymało stresu ale co powiedział to jego i publika nagrodziła go
brawami. Kiedy to było? No ja to pamiętam więc początek lat osiemdziesiątych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz